همه عمر دیر رسیدیم

مرگ مثل جرقه های پر نور یک فشفشه ..برای دمی.. دقایقی.. چند روزی ..یاد آنکه را که رفته است  نوری چند برابر می بخشد..

آشنایان و نزدیکان دور هم جمع می شوند و خاطرات کهنه را از گوشه  کنار ذهن و کمدها و چمدانهای قدیمی بیرون میریزند ..

عکسی.. که کمی از گوشه ی صورتش از پشت سر کسی معلوم است..

کاغذ نوشته ای  مچاله در گوشه ی کیفی با دستخط اش..

هر چه خاطره قدیمی تر باشد حکایت از صمیمیت بیشتر دارد..احساس "-من صمیمی تر بودم!-" "-این را فقط من میدانستم!"چون مرحمی است که زخم را میسوزاند اما التیامش هم میدهد

"همین دیروز بود که..".... "چند شب پیش با هم بودیم." " هفته پیش دیدمش".. اینها اما خاطراتی هنوز زنده اند

خاطراتی که نبودن را ناباورانه تر به رخ میکشند... و هر کدام سرآغاز هق هقی و شیونی میشوند ..

"چقدر دوستش داشتم ها" "چه خوب بود و مهربان"  ..در لابلای هر حرف و گفتگو شنیده میشود..

جمله هایی که برای او که با همه ی خوبی هایش توی قاب روی طاقچه نشسته است اما.. شنیدنشان چه زود دیر شده است..

فنجانها از چای پر و خالی میشوند.. بشقابهای میوه از پوست نارنگی و خیار و حلوا ی نیم خورده ..

کم کم

گرمای زندگی بر حضور سرد تلخ مرگ پیشی میگیرد..

آشنایان از هم دور افتاده به جبر زمان و کار ..دیدار تازه کرده اند و از کودکان تازه بدنیا آمده و نوه ها .. عروس ها و دامادها پرس و جو میکنند..و غفلت روزمرگی به کلام بر میگردد

شب به پایان میرسد..

تن پوشهای سیاه مهربانانه یکدیگر را در آغوش میکشند و به هم قول میدهند دیدارها زود تر تازه شود.. شاید قبل از اینکه برای همیشه دیر شده باشد..

آری!

مرگ مثل جرقه های نورانی یک فشفشه میماند..

یک آن روشن میشود 

و

آن کس را که از سوختن نمیترسد با خود می برد

 و آنها که میمانند برای دمی.. دقایقی.. چند روزی..

 از ترس آن جرقه نورانی..از ترس مرگ

 به هم نزدیک تر میشوند..

 .............

به یاد منصور